Skálmöld - Dauði

Ligg ég, lek mín sár, lopinn kólnar minn nár. Dauðinn dregur mig nær, dettur yfir mig snær. Lið mitt liggur hjá mér, látin hersingin er. Hetjur höfðu það af, hefndin frið okkur gaf. Hinsta dreg ég andardráttinn, drengur Óðins missir máttinn. Sortinn teygir sína arma, sól úr austri kastar bjarma. Loksins reiði lægja öldur, laskað sverð og brotinn skjöldur. Bros á varir Baldurs færist, bræðralagið aldrei tærist. Vígamaður Baldur Óðinsson! Gunnar jarl og Grímur deykja, guðirnir þá munu heygja. Vargurinn í valinn beygður, verður seint af nokkrum heygður. Brosi nú til barna minna, brátt mun öllum sorgum linna. Kæra sé ég konu mína kúra upp við syni sína. Nú er ekki neinn sem lifir, nóttin hellist kolsvört yfir. Líf í Baldurs auga blikar, bíður dauðinn, aðeins heikar. Upp er runnin stóra stundin, stöðvast allt við hinsta blundinn. Blæs úr norðri, bærast stráin, Baldur er nú loksins dáinn.