Skálmöld - Að Sumri

Allt þar féll í ljúfa löð, landið friðsælt, gjöful tröð. Bændur, hjú og börnin glöð. Beið ein þar snót og þagði. Friður geymdi fold og menn, fimm ár liðu, nokkur enn. Land undir fót þá lagði. Land undir fót þá lagði. Enginn sína ævi veit. Áði hún í Mývatnssveit, áfram yfir landið leit: "Lengra ég þarf að halda!" Ung hún steig á Austurland, eygði skóg og svartan sand. "Illt skal með góðu gjalda, illt skal með góðu gjalda." Sjónarspil við dalsins dyr, dimmu kljúfa sólstafir. "Heitböndin munu halda." Sitthvað slæmt í lofti lá, lamdi brimið klettatá. "Illt skal með góðu gjalda ef fjendur af Gerpinum sjást. Goðin þeim hjálpi sem finnast og nást." Enga gísla! Enga gísla! "Móti skal tekið af mikilli heift, mótherjum bannað sem vinum er leyft." Þórunn gaf austrinu bein sín og blóð, beið þess að fylgja í vættanna slóð. Færum þeim þakkir sem fórnuðu sér, fóru gegn ógnar- og óvinaher. Fuglarnir syngja og fljótið er tært, fjögur að nóttu og sólin skín skært. Engin er hindrun og allt virðist fært, ekkert fékk Þórunni bugað. Lækurinn gljáfrar er líður hann hjá, landið er allt ósköp fallegt að sjá. Barnið því gleymdi sem bjátaði á, bara að það hefði dugað. Sumarið kveikir í bróstunum bál, brosir og fagnar hver einasta sál. Mundu að tileinka mönnunum skál, mikið við öll höfum þolað. Miðnætursólin er miðpunktur alls, móarnir loga frá ströndu til fjalls. Kveiknaði ást milli hennar og hals, henni fékk ekkert út skolað.