Текст песни Pripegal - Z Otchłani Wieków

Текст:

Spóźniona myśl wśród niepamięci broczy, Kiedy samotna, u puszczy legnąc łona, Szkarłatną łuną świtu zrani swoje oczy, W niemym zachwycie ucieka zlękniona; Niczym ranną rosą - łzą smutku moczy Zastygłe oblicze - skrytości zasłona; Płynie gdzieś w otchłani wieków, W mroki przepaści niezgłębione; Jak gromu błysk w otchłani wieków, Myśli przez czas zagubione; Tak wiele chwil, tak wiele dni, Znaczy swój bieg śladem tęsknoty; Tak wiele ran, przelanej krwi, Ojczystych ziem strzeże jak włóczni groty; Tak wiele kłamstw, oszczerczych słów, Pod jarzmem krzyża nasz naród rozdziera; Obudź się! Na nowo twórz! Słowiańskiej ery świt, co nie umiera!

;