Skálmöld - Upprisa

Risin upp af jörðu, reikul eru spor, röddin brostin, andinn sár og lamað er mitt þor. Gen ég upp að Vörðu, gái yfir brún, garður hruninn, bæjarrúst og sviðin öll mín tún. Óðinn! Heimdallur! Himnahallir! Baldur! Forseti! Æsir allir! Aumkið ykkur yfir mig, blásið mér í brjóst baráttu- og hefndarmóð, núna er mér ljóst að það er verk sem út af stendur, ég verð að sinna því, valinn þekja fallnir, svartan himin kólguský. Stillið mínar hendur, styrkið þreyttan fót, styðjið við mig, bræður, sækið axir, sverð og spjót. Nár við fætur liggur, nidd er sérhver taug, núna söfnum líkunum og leggjum þau í haug. Hugurinn er styggur, hefndarþorstinn sár, heiðin geymir friðþægingu upp við Jökulsár. Upprisinn á ögurstund, örlög skapa hetjulund. Loksins núna léttast spr, lyftist brún og eflist þor. Birginn þannig býður þeim bitvargi úr Heljarheim. Heldur hann í veika von, vígamaður Óðinsson. Rís hann upp og sjá – Ég er afli gæddur! Ríður burtu Gná – Þessi ógnarkraftur! Berserkur upp rís – Ég er Baldur fæddur! Bliknar heilladís – Ég kem aldrei aftur! Ríðum móti hættum, ríðum yfir heiði. Ríðum móti vættum, leggjum bú í eyði. Upp er risinn Baldur Óðinsson! Hefnum fyrir vígin, hættur okkur lokka. Heiman fetum stíginn, seint mun klárinn borkka. Upp er risinn Baldur Óðinsson