Teddy Scholten - Een Beetje - 1959 (The Netherlands)

Ik wou dat je hart een kast was met een deurtje En dat ik kon kijken in het interieurtje Dan moest je oprecht zijn, goed of slecht, maar echt zijn En dan zei je al gauw, als ik vroeg: "Ben je trouw?" Een beetje, verliefd is iedereen wel eens, dat weet je Je wilt verstandig zijn, maar dat vergeet je Zodra je naar wat Amor fluistert, luistert Dan weet je, dat wordt weer net zoiets als Faust en Greetje Met rendez-vous'tjes in een klein cafeetje En slent'ren in de maneschijn Met rozengeur En kussen bij het afscheid aan de deur De nacht is blauw, je fluistert mond aan mond Ik zweer je eeuwig trouw Een beetje, verliefd was je wel meer, meneer, dat weet je Je hart kwam wel eens meer op een ideetje Dat speet je, maar ach weet je, soms vergeet je Wel een beetje gauw je eedje van trouw Maar toch ben ik blij dat mijn hart ook geen deur heeft Want je weet nooit wat daar in het interieur leeft Wel wil ik beloven, als we ons verloven En je vraagt: "Ben je trouw?", zeg ik nooit tegen jou... Met rozengeur En kussen bij het afscheid aan de deur De nacht is blauw, je fluistert mond aan mond Ik zweer je eeuwig trouw Een beetje, verliefd was je wel meer, meneer, dat weet je Je hart kwam wel eens meer op een ideetje Dat speet je, maar ach weet je, soms vergeet je Wel een beetje gauw je eedje van trouw

Я хочу, чтобы твоё сердце было с маленькой дверцей, Чтобы я смогла взглянуть на его внутреннее убранство. Тогда бы тебе пришлось волей-неволей быть искренним, хорошим или плохим, но правдивым, Когда я спросила бы тебя: "Верен ли ты мне?" Да, каждый из нас хоть бы немножко влюблялся, ты знаешь, Все хотят здраво мыслить, но теряют голову, Как только Амур начинает нашёптывать на ушко, А потом мы все становимся кем-то вроде Фауста и Гретхен, Со всеми этими свиданиями в маленьких кафешках И прогулками под луной. С букетом роз, И прощальный поцелуй уже в дверях. Синими ночами мы шепчем друг другу Клятвы вечной верности. Знаете, господин, я всё-таки любила вас немножко больше, А ваше сердце всегда было увлечено чем-то иным. Это довольно больно, но, ах, что же поделать, вы же знаете, Как быстро порой забываются наспех сказанные клятвы верности. Но я так рада, что моё сердце без двери, И ты никогда не увидишь интерьеры моей жизни, Однако я была искренней, когда мы обручались, И ты спрашивал: "Верна ли я тебе?" - тогда я промолчала... С букетом роз, И прощальный поцелуй уже в дверях. Синими ночами мы шепчем друг другу Клятвы вечной верности. Знаете, господин, я всё-таки любила вас немножко больше, А ваше сердце всегда было увлечено чем-то иным. Это довольно больно, но, ах, что же поделать, вы же знаете, Как быстро порой забываются наспех сказанные клятвы верности.