Skálmöld - Með Griðungum

Stærst er þetta stríð af öllum, standa þeir frá sjó að fjöllum. Saman völdum sigraköllum, sundruð öll sem eitt við föllum. Lýkur stríði, lokast hringur, lítill fugl með trega syngur. Tíminn niður stafnum stingur, stendur vörðinn ferfætlingur. Fugl í norðri. Dreki í austri. Jötunn í suðri. Griðungur í vestri. Fjórða sinnið og fullreynt loks, færðist lokastyrjöldin frá heiði til vogs. Báru hvor aðra á banaspjót, báðar fylkingar, dýrt var það blót. Sótt var af hafi og sótt var af fjöllum, sótt var úr lofti úr áttum öllum. Í húfi var landið og heiður þjóðar, hópuðust kringum okkur vættir góðar. Griðungur í sjónum syndir, sækja á hann ljótar myndir. Rífa klær og tæta tennur, týnast líf er holdið brennur. Dugar meðan dagar líða, dreki, fugl og jötunn bíða. Látrabjörgin lemja öldur, laskað sverð og brotinn skjöldur. Þórunn barðist uns þrótturinn hvarf, þarna hún kláraði ævistarf. Studdu við bak hennar staðfastur vættir, svo standa á frjálsri grundu þú mættir. Ég bið að þú hafir í brjósti þér myndir, hún bjargaði okkur og afmáði syndir. Gleymdu því ekki hvað gerðist, því sprundið er glatað og hvergi í ljóðstafi bundið. Griðungur og gömul kona gæta strandar, lífs og vona. Bogastrengur bítur fingur, blóðið fossar, örin stingur. Barðist þorunn síðsta sinnið, sigur grófst í þjóðarminnið. Herkvaðningin herðir trúna. Hringnum verður lokað núna. Sveitin þagnar, sverðin liggja ber. Svefninn langi bíður eftir þér. Klakabönd og kynjamyndir, kaldur vindur hvín. Myrkrið dansar, máninn á þig skín. Vættir gráta, vetur færist nær. Vindur kólnar meðan syrgja þær. Frystir allt og fjallið litast fannhvítt eins og lín. Myndast skuggar, máninn á þig skín. Þórunn Auðna, þakkarskuldin er þeirra sem að lifa, sorgin sker. Heljarköld í húminu er hinsta stundin þín. Meðan deyrðu, máninn á þig skín.