Skálmöld - Að Vetri

Vargsgól, vetrarsól, Vesturland í kringum jól. Kolsvart, hjarnið hart, himinhvolfið lýsir okkur stjörnubjart. Köld lönd, klakabönd, klífur fjallið loppin hönd. Snöggt hlær snarpur blær. Það snjóar, það snjóar, það snjóar. Við hnjúk, vaðmálsdúk vefur að sér, dulan mjúk, hlýtt skinn, hlífir kinn. Hamast við að komast yfir fjallgarðinn. Átak, bogið bak, býr sig undir vopnaskak. Snöggt hlær snarpur blær. Það snjóar, það snjóar, það snjóar. Gengur yfir gamalt hraun. Gista skúta þar á laun, þeirra mikil þrek- er raun, útilegumenn. Horfa eftir henni burt, héla frystir visna jurt. Eftir henni aldrei spurt. Það snjóar, það snjóar. Snjóar óðum á snjáðan veg, snögg er Þórunn og vörpuleg. Snjóar, hvernig sem snýrðu þér, snarlega yfir fljótið fer. Snjóar nú yfir sneiðinginn, sneisafullur er dalurinn. Snjóar, þótt komi snemma vor, snörla vitin og vella hor. Snjóar ákaft Snæfellsnes, snarpur vindur um andlit blés. Snjóar, þar sem við snertum Hel, snjakahvítt hennar hugarþel. Snjóar og hvergi snarkar glóð, snauðir deyja er frystir blóð. Gömul kona, grá og hokin, gengur ein í kafaldsbyl. Hárið sýlt og hettan fokin, hún kom níður Stekkjargil. Gengur sér til gagns og hita, gamlir fætur virðast strita. Ferðir hennar fæstir vita. Það snjóar! Hennar siður, Friggjarfriður, fótaskriður rennir niður. Brakar viður, stafur styður. Stíginn ryður, gæfusmiður. Þórunn biður Lofn um lið.